Postępowanie – poród w położeniu miednicowym

Najważniejszą i najtrudniejszą czynnością w porodach miednicowych jest podjęcie decyzji co do sposobu prowadzenia porodu. Nadal w tej grupie porodów najczęściej posługujemy się pomocą ręczną (wg Brachta-Cowjanowa-Bulskiego) jako zasadniczym sposobem prowadzenia porodu. Niekiedy zmuszeni jesteśmy zastosować pomoc ręczną klasyczną. Drugim sposobem obok pomocy ręcznej, który szerzej stosujemy niż w innych porodach, jest cięcie cesarskie. Wybranie sposobu rozwiązania rodzącej zależy od następujących czynników: określenia wielkości płodu, określenia budowy miednicy, wieku rodzącej, przeszłości położniczej rodzącej. Decyzję prowadzenia porodu drogami naturalnymi podejmujemy jedynie u młodych pierwiastek i wieloródek z prawidłową budową miednicy, po wykluczeniu choćby najmniejszej niewspółmierności porodowej. W czasie jednak porodu, jeżeli stwierdza się duży płód, rodząca jest starszą pierwiastką lub po długotrwałej niepłodności, jeżeli wystąpią objawy zagrożenia płodu, zaburzenia czynności porodowej, niepodatność ujścia zewnętrznego szyjki oraz objawy zagrażającego zakażenia, poród kończymy natychmiast cięciem cesarskim. Również cięcie cesarskie wykonujemy u: pierwiastek po 30 roku życia, rodzących z dużym płodem, rodzących z niewspółmiernością porodową, spowodowaną nieprawidłową budową miednicy, wieloródek z obciążonym wywiadem położniczym. Przy prowadzeniu porodu drogami naturalnymi należy przede wszystkim zwrócić uwagę na umiejętne wyczekiwanie, niepodejmowanie przedwczesnego parcia u rodzącej i odczekanie z udzielaniem pomocy ręcznej do samoistnego urodzenia się płodu po dolny kąt łopatki. W czasie udzielania pomocy ręcznej należy bezwzględnie (technika zabiegu opisana jest w rozdziale pt. „Zabiegi położnicze”) naśladować samoistny mechanizm porodu i w odpowiednim czasie naciąć krocze. Przy popełnionych błędach dochodzi najczęściej do zarzucenia rączek na główkę płodu bądź odgięcia następującej główki. Wówczas należy przystąpić do udzielenia pomocy klasycznej.