Stan ośrodkowego układu nerwowego

Jakkolwiek ośrodkowy układ nerwowy jest niedojrzały morfologicznie i czynnościowo, stopień jego rozwoju w chwili urodzenia zapewnia noworodkowi prawidłową centralną regulację procesów przystosowania do nowego środowiska i regulację podstawowych procesów życiowych. Pierwszy krzyk jest kryterium prawidłowej, neurofizjologicznej czynności. Powstaje w odpowiedzi na bodźce czuciowe, prawdopodobnie wegetatywne, jak zimno i ból. Noworodka cechuje duża wrażliwość na różne bodźce czuciowe (mielinizacja dróg czuciowych i pęczków słupów tylnych rdzenia kręgowego jest ukończona w chwili urodzenia). W pierwszych godzinach życia noworodka krzyk ma charakter cykliczny, jest regularny i niezależny od otoczenia, głośny, o niskim tonie, modulowany. Pierwszy krzyk ułatwia rozprężenie płuc, cykliczny krzyk w następnych godzinach podtrzymuje ciśnienie krwi i ułatwia dalsze przystosowanie układu oddechowego. Bardzo szybko po urodzeniu krzyk noworodka występuje jako negatywna reakcja na różne bodźce zewnętrzne i wewnętrzne oraz zatraca swój pierwotny charakter. Pierwszy sen następuje po okresie początkowego pobudzenia, już w kilka minut po urodzeniu. W najwcześniejszym okresie życia można odróżnić dwa okresy reaktywności, zależne od przewagi jednego z dwu układów: współczulnego lub przywspółczulnego. Sen noworodka ma charakter rytmiczny i jest w pierwszych godzinach życia mało zależny od otoczenia. W pierwszym tygodniu życia okresy snu i czuwania są krótkotrwałe, w miarę dojrzewania ośrodkowego układu nerwowego okresy te przedłużają się, zmienia się regularność rytmu snu. Dobowy rytm snu stanowi zjawisko nabyte i jest zależny od rozwoju odruchów warunkowych.