Dystocja szyjkowa

Obraz kliniczny zaburzeń skurczów porodowych w następstwie niepodatności szyjki macicy jest podobny jak przy nie- współmierności porodowej. Skurcze przebiegają początkowo zupełnie prawidłowo, doprowadzając do zstąpienia części przodującej płodu do miednicy, ale nie powodują rozwierania szyjki, która okazuje się podczas badania bolesna, twarda, o niepodatnych brzegach i stanowi przeszkodę porodową. Czynność skurczowa może się nasilić tak znacznie, że spowoduje rozszerzenie szyjki z jednoczesnym jej pęknięciem. W przypadkach skrajnych, w związku z nadmierną retrakcją, może nastąpić okrężne oddzielenie szyjki, a nawet pęknięcie macicy. O wiele rzadziej zdarza się natomiast wtórne osłabienie skurczów porodowych. Jako przyczyny oporności rozwierania szyjki wymienia się najczęściej zmiany bliznowate, np. po operacjach plastycznych, po elektrokonizacji lub jako sprawy pozapalne. Do najcięższych postaci dystocji prowadzą jednak zmiany o charakterze anatomicznym oraz czynnościowym, obejmujące część nadpochwową szyjki. Próby farmakologicznego leczenia tych stanów (środki spazmolityczne) nie dają niestety dobrych rezultatów. Mechaniczne rozszerzanie szyjki (z wyjątkiem bardzo powierzchownych zlepów okolicy ujścia zewnętrznego), a także jej nacinanie są obecnie zaniechane, a nawet przeciwwskazane. Dlatego też niejednokrotnie pozostaje jedynie decyzja rozwiązania ciężarnej cięciem cesarskim.