Krążenie u noworodków
Przewód tętniczy (Botalla) zamyka się czynnościowo po kilku lub kilkunastu minutach po urodzeniu, pod wpływem zwiększonego utlenowania krwi (przy zmniejszeniu utlenowania może stać się ponownie drożny). Krążenie noworodkowe stanowi przejściową fazę pomiędzy krążeniem płodowym i dorosłych. Przestawienie krążenia, niezależnie od różnych faz przejściowych, następuje na ogół w okresie kilku godzin. W krążeniu noworodkowym część krwi przechodzi z aorty do tętnicy płucnej przez zaciskający się przewód tętniczy — zjawisko to jest prawidłowe i przemijające w okresie kilkunastu godzin, a nawet kilku dni. Długotrwały przeciek przez przewód tętniczy zwiększa pracę lewego serca, stwarzając duże obciążenie układu naczyniowego, a dla utrzymania stałego ciśnienia zwiększa się pojemność wyrzutowa lewej komory. Chwiejność układu krążenia w tym okresie życia sprzyja powstaniu różnych odchyleń od stanu prawidłowego. Przy istnieniu wielu okołoporodowych zaburzeń (oddychania, niedotlenieniu) przeciek przez przewód tętniczy może ulec wznowieniu i zależnie od jego kierunku ulega przeciążeniu prawa lub lewa komora. Może także ulec wznowieniu przepływ przez otwór owalny (powrót do krążenia płodowego). W tym okresie życia istnieje chwiejność układu krążenia i dochodzi łatwo do różnych zespołów zaburzeń sercowo-płucnych, wymagających leczenia. W pierwszych godzinach życia następuje spadek ciśnienia o około 20—30 mm Hg (największy w 2—4 godzinie życia), a następnie powolny wzrost — zjawisko to tłumaczy się przestawieniem na normalny poziom po okresie niedotlenienia w czasie porodu. Po 2 godzinach życia stwierdza się spadek objętości krwi, osocza i wzrost hematokrytu — proces ulegający często nasileniu w warunkach patologicznych. Proces dalszego przystosowania układu krążenia — układu naczyniowego płuc — trwa znacznie dłużej.
Najnowsze komentarze