Rozkojarzona czynność skurczowa pierwszego stopnia

Zakłócenie jest wywołane nakładaniem się pracy dwóch „rozruszników”. Skurcze są naprzemienne — silne i słabe, dłuższe i krótsze, ograniczone do większych i mniejszych stref mięśnia — co w rezultacie prowadzi do nieco powolniejszego postępu porodu, praktycznie jednak bez większego znaczenia. Krzywa ciśnienia wewnątrzmacicznego wykazuje dwa szczyty o różnej wysokości, a zapis tokograficzny rytm „dwu- bitny”. Stan ten nazywany jest także asymetryczną czynnością skurczową i zdarza się najczęściej u kobiet z dwurożną macicą. Cykl zaburzeń objętych tym terminem, a często również nazywanych „migotaniem macicy”, jest wynikiem czynnościowego podziału mięśnia na kilka odcinków, z których każdy kurczy się niezależnie i w innym rytmie. Ani skurcz, ani rozkurcz nie obejmują całego narządu jednocześnie. Częstotliwość skurczów jest zwiększona, amplitudy obniżone, napięcie spoczynkowe wzmożone. Poród znacznie przedłuża się, rodząca odczuwa ból zarówno podczas skurczu, jak i w przerwach między skurczami, zjawia się niepokój, zmęczenie. Jeśli skurcz ograniczy się tylko do włókien okrężnych i nasili na jednym poziomie, powstaje tzw. pierścień skurczowy, który prowadzi do całkowitego zahamowania postępu porodu. Macica przybiera wówczas kształt klepsydrowaty, z przewężeniem w miejscu pierścienia, najczęściej na granicy dolnego i górnego odcinka (dystocja pierścienia skurczowego). Inną postacią kliniczną całkowitego rozkojarzenia czynności skurczowej jest tzw. macica skurczowa lub ,,kolka” macicy, którą charakteryzuje obkurczenie się mięśnia dookoła płodu i w związku z tym zupełny brak dalszego postępu porodu.