Elementy wyróżniające poród w położeniu miednicowym

a. chwytami położniczymi stwierdza się w dnie macicy, a nie nad spojeniem łonowym, twardą, okrągłą, dużą część płodu — główkę; b. tętno płodu najczęściej wysłuchiwane jest powyżej pępka, c. w badaniu wewnętrznym stwierdza się przodujące pośladki płodu, stopkę lub kolanko; pośladki wyróżnia ich miękka konsystencja, wyczuwalna bruzda pośladkowa z otworem odbytu i grzebień krzyżowy; d. odwrotna niż w położeniu główkowym kolejność rodzenia się coraz to większych części płodu; e. najbardziej niebezpieczna i najtrudniejsza do przeprowadzenia przez kanał rodny jest główka płodu; f. brak czasu na adaptację w kanale rodnym największej części płodu — główki płodu, co w konsekwencji utrudnia jej przejście przez kanał rodny; g. znaczniejszy niż w położeniach główkowych obrzęk i zasinienie części przodujących płodu; h. płaszczyzną miarodajną jest obwód miednicy płodu na wysokości stawów biodrowych i w zależności od ułożenia kończyn dolnych wynosi on: w miednicowym zupełnym 32 cm, w pośladkowym 27 cm, w stópkowym zupełnym 24 cm; i. punktem podparcia przy rodzeniu się płodu jest okolica stawu biodrowego;j. w porównaniu z porodem w położeniu główkowym czas porodu jest dłuższy, ponieważ miękkie pośladki bądź kończyny — w porównaniu z twardą główką — nie spełniają dostatecznej roli w koordynacji czynności skurczowej i w czynnym rozwieraniu kanału szyjki; również lędźwiowy odcinek kręgosłupa płodu w porodzie miednicowym stanowi większą przeszkodę dla kanału rodnego niż kręgosłup szyjny w porodzie główkowym.