Poród w ułożeniu twarzowym

Główka płodu w ułożeniu twarzowym wykonuje maksymalne odgięcie. Płaszczyzną miarodajną główki jest płaszczyzna tcha- wiczo-ciemieniowa i wynosi 35 cm. Odgięcie główki może być pierwotne, tzn. główka odgina się jeszcze przed porodem, bądź wtórne jako wynik stopniowego odginania się główki w czasie porodu. Zwrot potylicy pod spojenie łonowe w ułożeniu twarzowym jest określany jako zwrot niekorzystny. Poród żywego, a nawet martwego płodu przy zwrocie niekorzystnym jest niemożliwy, poród zostaje zatrzymany wskutek przeszkody, jaką stanowi klatka piersiowa i bródka płodu dla krzywizny kości krzyżowej i jeżeli rodzącej nie rozwiążemy cięciem cesarskim, to dochodzi do obumarcia płodu lub pęknięcia macicy. Ułożenia twarzowe stanowią około 0,3% wszystkich porodów. Główka płodu wstawia się twarzyczką bądź czołem w wymiar skośny lub poprzeczny wchodu miednicy. Przy niecałkowitym odgięciu główka napotykając opory ze strony wchodu miednicy stopniowo odgina się. Przy wstawianiu się twarzy linia twarzowa (linia przebiegająca przez czoło, nos, usta i bródkę) przebiega poprzecznie lub skośnie. Główka na dnie miednicy dokonuje zwrotu bródki pod spojenie łonowe, a tyłogłowie przemieszcza się do wygięcia kości krzyżowej. Linia twarzowa ustawia się w wymiarze prostym miednicy. Wytoczenie się główki dokonuje się w ten sposób, że jako pierwsze spod spojenia łonowego rodzą się: bródka, usta, nos, czoło i ciemiączka. Następnie okolica podbródka opiera się o łuk podłonowy, następuje przygięcie odgiętej główki i od strony krocza rodzi się tyłogłowie. Twarzyczka jest przeważnie obrzęknięta, głównie w okolicy bródki i ust, co może w pierwszych dniach połogu utrudniać karmienie. Elementy wyróżniające przebieg porodu w ułożeniu twarzowym: a. część przodująca — głowa, twarz; b. punkt prowadzący — nos i górna szczęka; c. płaszczyzna miarodajna — tchawiczo-ciemieniowa — 35 cm, d. punkt podparcia — podbródek; e. mechanizm porodu — przygięcie; f. kształt główki — długogłowie. Rozpoznanie ułożenia twarzowego opiera się na wynikach badania zewnętrznego, a szczególnie na wynikach badania wewnętrznego przez pochwę. Badaniem zewnętrznym bada się po stronie grzbietu płodu mocno sterczące tyłogłowie, wystające wysoko nad płaszczyznę wchodu. Czynność serca płodu jest najwyraźniej słyszalna po stronie części drobnych płodu, ponieważ klatka piersiowa jest bliżej ściany macicy niż grzbiet płodu. Badaniem wewnętrznym na wysokości próżni miednicy badamy linię twarzową, przebiegającą skośnie lub poprzecznie, oraz w jej przebiegu bada się oczy, nos i usta. Przy obrzękniętej twarzy należy pamiętać o symetrycznych kościach jarzmowych, ustach (nie wprowadzać palca), lukach brwiowych i nosku. Należy pamiętać o różnicowaniu tego ułożenia z położeniem podłużnym miednicowym.