Poród w ułożeniach odgięciowych

Ułożenia odgięciowe stanowią 1% wszystkich porodów. Dla wszystkich trzech postaci (stopni) ułożeń odgięciowych, tak ze względu na przebieg porodu, jak i ułożenie rodzącej się główki, można wymienić wspólne charakterystyczne cechy. Cechami tymi są: We wszystkich ułożeniach odgięciowych poród przebiega przy zwrocie potylicy do kości krzyżowej. Zwrot potylicy ku kości krzyżowej najczęściej dokonuje się w czasie zwrotu wewnętrznego. Zwrot potylicy pod spojenie łonowe w ułożeniach odgięciowych jest niekorzystny, a w ułożeniu twarzowym uniemożliwia samoistny poród. Główka przez cały kanał rodny przechodzi w różnych stopniach odgięcia, a kręgosłup płodu wykazuje mniejszy lub większy stopień wyprostowania. Przy krańcowym odgięciu główki kręgosłup przybiera kształt litery S (w ułożeniach przygięciowych ma on kształt litery C). W czasie przechodzenia główki przez kanał rodny charakterystyczne są zmiany stopnia odgięcia główki, np. główka wstawia się w ułożeniu wierzchołkowym, a rodzi się w największym odgięciu, czyli w ułożeniu twarzowym. Wszystkie ułożenia odgięciowe stanowią zwiększone niebezpieczeństwo dla płodu i matki. Główka w ułożeniach odgięciowych przechodzi przez kanał rodny większym od fizjologicznego obwodem miarodajnym. Poród najczęściej jest przedłużony i w większości porodów wykonywane są zabiegi położnicze kończące poród; najkorzystniejsze i względnie dobre rokowanie jest w ułożeniu twarzowym. Każde odgięcie główki może być spowodowane tymi samymi przyczynami, lecz na zakres (stopień) odgięcia ma wpływ rodzaj przyczyny. Idąc od najmniejszego stopnia odgięcia główki do największego, odróżniamy następujące rodzaje ułożeń: 1. ułożenie wierzchołkowe (habitus verticalis), 2. ułożenie czołowe (habitus frontąlis), 3. ułożenie twarzowe (habitus iacialis).

Możesz również polubić…